Džema'at Gornji Bašigovci spada u red najstarijih džema'ata na području medžlisa islamske zajednice Živinice.
Tačna starost džema'ata, kao i starost stare džamije, nikada nisu utvrđeni.
Prema neprovjerenim informacijama, stara džamija je mogla biti stara nekih 200 do 250 godina.
Nekadašnji džema'at stare bašigovačke džamije obuhvatao je sledeća sela: Bašigovci, D. Lukavica, Kovači i Medovići.
Prvo su se Medovići, a onda i Kovači, pripojili džema'atu Đurđevik.
Bašigovci i D. Lukavica su sve do pred sam rat 1992. godine bili jedan džemat, da li se, onda, u tompredratnom periodu, od tog jednog džema'ata formirala današnja tri džema'ata: D. Lukavica, D. Bašigovci i G. Bašigovci.
U tom predratnom periodu srušena je (na žalost) stara džamija, i na njenim temeljima podignuta današnja nova džamija, koja plijeni pažnju svojom jednostavnošću.
Za manje od dva mjeseca srušena je stara i podignuta je nova džamija, tada bez munare, jer je rat prekinuo njenu gradnju.
Gradnja džamije je tekla u velikoj slozi njenih džematlija.
Nije bilo jednostavno izbrojati sve one koji su došli da svojim radom i trudom pomognu izgradnju džamije.
Materijal za gradnju je također stizao putem donacije džematlija G. Bašigovaca, bez traženja bilo kakve pomoći sa strane.
Jednostavno, materijal, građa i novac su “sami” dolazili, zbog čeka u narodu i danas dan postoji izreka da: “Stara džamija ima svoju veliku nafaku”.
Iako se radi o novom zdanju, njene džematlije je, još uvijek, vole zvati “starom džamijom”.
Munara je napravljena poslije rata, tačnije 1997. godine, za nekih 20.000KM.
Svečano otvorenje džamije upriličeno je 16.08.1998. godine, a čast otvaranja džamije pripala je prof. dr. Bahriji Umihaniću, jednog od najvećih donatora današnjeg džema'ata.
Osim džamije, džema'at ima i savremenu zgradu mekteba koji je napravljen 2007. godine, ali još nije “zvanično” otvoren, zbog toga što nisu još uvijek završena dva WC-a i jedno kupatilo.
Prije ovog mekteba, na istim temeljima je postojao stari mekteb koji je, iako je bio sagrađen 1967. godine, zbog mezarova oko mekteba, nepostojanja ploča i slabih temelja, bio u lošem stanju.
Prije ovog trošnog mekteba, postojao je nakakav stari “drveni” mekteb, koji je poslije drugog svjetskog rata bio i škola u kojoj su se opismenjavala djeca i odrasli mještani.
U to vrijeme je u mektebu stanovala i neka izvjesna “učiteljica Jovanka” koja je, kako je to bio i običaj, normalno, došla kojekud iz Srbije.